امروز حس خوبی ندارم، همش دلم میخواد گریه کنم، اصلا نمیدونم چرا ولی دم نیمه شعبان که میشه هر سال همین مشکل را دارم؛ البته نه اینکه بخوام بگم عقیده دارم مثل بعضی از این مداحا توی جشنم باید گریه کرد اما....
من سال گذشته با یکی از عزیزان پارسی بلاگ که متاسفانه یادم نیست کی بود (ولی امیدوارم هرجا که هست موفق باشه) یه بحثی داشتیم در مورد اینکه چرا مردم توی اعیاد هم روضه خوانی میکنن.
ایشون کاملا مخالف بودن و کلا محکوم کردن، و اعتقادشم این بود که ما با اینکار روحیه مردم را از بین میبریم و باعث میشیم که مردم از زندگی و اعتقاد به آخرت و مواردی مثل این زده بشن، خب منم این را قبول داشتم اما به نظر من نیمه شعبان با همه روزا فرق داره، این یکی از مباحثی است که من واقعا به اون اعتقاد دارم، یه دلیل ساده هم برای این مطلبم دارمو اونم اینکه ما میتونیم این قضیه را به یک مادر نسبت بدیم و در نظربگیریم که مثلا یه مادر بچش راگم میکنه و نمیتونه ببینتش، خب این مادر باید چی کار کنه؟ یعنی باید روز تولد بچش بخنده و جشن بگیره؟ من که این فکر را نمیکنم، به نظر من بدترین روز برای اون مادر از غم گینی روز ولادت پسرشه، یا برعکس یه بچه ای که مادرش را گم میکنه، آیا روز مادر و روز تولد مادرش خوشحاله، من که اینطور فکرنمیکنم.
به نظر من ما هم الان مولا، سرور و آقای خودمونو گم کردیم، الان این را اگه در نظر بگیریم و با اون قضیه حساب کنیم میبینیم که نه واقعا میشه به جای اینکه خندید گریه هم کرد، یا بهتر بگم اصلا نمیشه خندید، و فقط اشک از چشم یه منتظر سرازیر میشه، وقتی جشن تولد میگیره ولی حضور مولاش را حس نمیکنه.
الهم عجل لولیک الفرج، البته وقتی که ما آماده بودیم.
